Rozdział 3

Misaki dusił w sobie łzy, choć tak bardzo paliły jego oczy, nie mógł ich przepuścić, musiały zostać w ukryciu, nie mógł pokazać komuś, że jest słaby, przecież On może to potem wykorzystać! Marzył teraz tylko o tym, że chce się schować, gdzie nikt go nie znajdzie, żeby w spokoju mógł się wypłakać. W miejscu, gdzie nikt nie będzie miał do niego dostępu, pragnął spokoju, stabilizacji.
-Nic mi nie jest. Mówiłem, była zbyt gorąca woda - po tych słowach próbował przemknąć się obok mężczyzny, jednak ten, przycisnął go do ściany,
-Niewypowiedziane myśli będą ci ciążyć, w końcu zgniją, nie dopuszczając nowych, musisz z kimś porozmawiać, inaczej one się w Tobie zagnieżdżą, w końcu pękną, wtedy będzie gorzej. Nie możesz wiecznie udawać, że jest dobrze.
-"Tsa... W udawaniu jakoś jestem bardzo dobry."
Stali tak przez chwilę, potem Hiro wypuścił gościa z "klatki" stworzonej z jego ramion. Chłopak poczłapał do kuchni.
-"On ma rację, nie mogę wiecznie udawać, w końcu i tak już nie wytrzymam, teraz muszę komuś o tym powiedzieć, ale boję się reakcji, niech to szlag! Gdyby była taka osoba, z którą mógłbym o tym porozmawiać..."

Chłopak siedział na łóżku, patrząc się na swoje nogi.
-Jesteś obrzydliwy... - wyszeptał - Gdyby nie te blizny... - załamany położył się na łóżku i patrzył w ścianę, uśmiechał się. Mimo takiego bólu, próbował mieć uśmiech na twarzy, chociaż z każdym kolejnym dniem było coraz trudniej, każda kolejna chwila zradzała większy ból, każda sekunda przypominała mu o tamtych chwilach. Nie nawidził swojego życia, było ono dla niego zbędnym balastem, który trzeba tylko przekroczyć do końca.
-A może lepiej z niego zrezygnować? - siadając wyszeptał do siebie - zrzucę z siebie ten ciężar. Nie... Co z braciszkiem? Nie chcę, aby przechodził przez to, co ja. Nie może, muszę żyć, przetrwać to piekło, aby mój młodszy brat miał lepsze życie - uśmiechnął się do siebie przez łzy - Twoje życie jest cenniejsze niż moje...
Zgramolił się z łóżka, w spowolnionym przez ból głowy tempie, podszedł do okna. Zobaczył piękny ogród, pełno było w nim kwiatów, na które wcześniej nie zwracał uwagi.
Nagle drzwi do pokoju się uchyliły, wszedł pan domu, z uśmiechem na twarzy popatrzył się na chłopaka, ten odwzajemnił mu uśmiech, mężczyzna zaczął powoli do niego podchodzić, stojąc już przy nim, wyszeptał cicho:
-Przepraszam. - powiedział uśmiechając się kącikiem ust.
-Mhm..?
-Za tamto, gdy wychodziłeś z łazienki... Nie powinienem...
-N-nic się nie stało - uśmiechnął się.
-Usłyszałem Twój krzyk...
-Uhm... Myślałem, że nie usłyszysz, jak mówiłem, woda była za gorąca, poparzyłem się i jakoś tak mi się wymsknęło...
Hiro znów stworzył z rąk klatkę dla chłopaka.
-Dlaczego wciąż chowasz w sobie smutek? Powiedz mi...
-W-wypuść mnie...
-Nie ukrywaj, że nic Cię nie boli...
-Proszę... W-wypuść... - do oczu zaczęły napływać mu łzy, czuł się jak wtedy, kiedy ojciec znów chciał go wykorzystać.
-Opowiedz mi.
-Wypuść mnie! - krzyknął szarpiąc się, a z oczu wypłynęły mu łzy.
 Hiro złapał go i siadając na łóżku, pociągnął za sobą, kładąc go na swoich kolanach. Tuląc go lekko otarł mu łzy.
-Jesteś zbyt tajemniczy...
-Dlaczego? Dlaczego mi to robisz? Proszę, wypuść mnie... - teraz miał chęć uciec, wrócić na ulicę i zaszyć się w ślepy zaułek, tam nikt nigdy nie zagląda, może być sam, bezpieczny.
-Nie mogę już się opanować, przepraszam...
-Za często to powtarzasz! - chłopiec nie był przyzwyczajony do tego, że ktoś go przepraszał, zazwyczaj to On musiał to robić. - Przepraszam i przepraszam! Przestań to wypowiadać! To denerwujące!
-Prze-pra-szam. - szepnął mu do ucha - a teraz mów...
-Co mam Ci mówić?! Może to Ty byś mi powiedział?!
-Uhm?
-Khe! Sam udajesz... Udajesz twardego i opanowanego... Ale przyznaj, wcale taki nie jesteś... Mam rację? Zgadłem, prawda?
Teraz mężczyzna wypuścił chłopaka  z objęć, a ten od razu uciekł, Hiro przetarł dłońmi twarz i powoli wstał, szykując się do wyjścia, popatrzył na chłopaka ze smutną miną.
-Możesz zostać ile chcesz... Tylko nie zaglądaj do tamtego pokoju...
Chłopak nagle zastygł, przypominając sobie pokój pełen zdjęć, starych zdjęć, popatrzył się na wychodzącego faceta, na sobie czuł jeszcze jego dotyk, klęczał teraz na podłodze patrząc się na swoje zaciśnięte pięści.

Rozdział 2

-Uhm... Dobrze, nie ma problemu... - chłopak nie dość, że zginał się z bólu, to na dodatek był jeszcze głodny. Złapał się za brzuch, bojąc się, że mężczyzna stojący obok niego usłyszy burczenie.
-Głodny? - spytał czarnowłosy.
-Mhm... Trochę...
-Chodź, zrobię Ci śniadanie - uśmiechnął się do niego wysoki mężczyzna - mogą być naleśniki?
-Jasne - rozpromienił się chłopak - dawno ich nie jadłem - klasnął w ręce, po czym złapał się za głowę - Uhm - zrobił minę "chorego".
-Nie mam żadnych leków, wybacz - powiedział Hiro, po czym za chwilę znalazł się obok niego - i jeszcze ta ogromna gorączka.
-Nic nie szkodzi, zjem coś i zaraz lepiej się poczuję.
-Dobrze, w takim razie usiądź i poczekaj, chwilkę mi to zajmie, rób co chcesz, najlepiej, gdybyś się zdrzemnął.
-Okay, okay...
Mężczyzna zajął się smażeniem naleśników a chłopak zaczął przeglądać po pokoju, na szafce, obok łóżka, znalazł książkę, o tytule "Upadłem, podniesiesz?", zdziwił się trochę, gdy zobaczył autora -- -
- "Hiro Usagi...?"- przeczytał w myślach chłopak.
Zajrzał do środka i przeczytał jedną kartkę
-"Zawsze był samotny, nigdy się to nie zmieni, szary czlowieczek, który stoi na środku pustkowia i czeka na zbawienie, jak bezdomny szczeniak, szukający jedzenia, tak i On szuka pomocy, czyjejś bliskości..."
Nagle spojrzał na laptop
-"Hiro chyba się nie obrazi, gdy zerknę na chwilę..."- pomyślał, po czym otworzył laptopa,
zobaczył długi tekst i zaczął czytać sam koniec;
-"Stanął nad przepaścią i czekał, aż ktoś przyjdzie aby go uratować, ale przeciez i tak nikt się nie zjawi, stał tak więc przez dłuższy czas spoglądając w dół, miał już skoczyć... " - tu opowieść się zakończyła, chłopak przyglądał się na tekst przez dłuższy czas, zastanawiając się, jaki będzie koniec, czy ktoś się zjawi, aby mu pomóc, czy też skoczy?
-Spytałbym się, ale nie wypada i jeszcze może być zły, że szperam w jego rzeczach... - szepnął cicho.
-Gotowe! - zawołał mężczyzna, idąc do pomieszczenia, w którym przebywał chłopiec, ten szybko zamknął laptop i wtulil się w koc
- "nie, lepiej nie" - myślał. Mężczyzna położył naleśniki na stoliku obok kanapy, po czym spojrzał na chorego.
- Smaczniego - uśmiechnął się lekko - po tych słowach, poszedł na kanapę i wziął swego laptopa.
-Dziękuję,- wyszeptał zgorączkowany i zabrał się do jedzenia - Itadakimasu! - wykrzyknął, po czym szybko zjadł trzy porcje  naleśników, wstał i poszedł na kanapę do siedzącego na niej mężczyzny. - Arigatou... Hiro...- Uśmiechnął się lekko, lecz za
chwilę znów stał się ponury - wiesz... Nie chcę się narzucać, ale... Gdybym mógł... Bo...
-Chcesz zostać jeszcze pare dni? - spytał mężczyzna nie  odrywając głowy od laptopa.
-Uhm... Gdyby Ci to nie przeszkadzało...
-Oczywiście że możesz - tym razem spojrzał na niego i uśmiechnął się lekko, chory zarumienił się lekko i wyszczerzył.
-Mogę wziąć prysznic? - wyszeptał nagle - czuję się strasznie brudny...
-Oczywiście, zaprowadzić Cię, czy sam dojdziesz?
-S-sam dojdę. - wyjąkł - "szkoda tylko, że nie wem gdzie to jest, głupi Misaki!"

Stanął na korytarzu, patrząc, jak daleko prowadzi. Szedł prosto i zaglądał w każde kolejne drzwi. Większość pokoi wyposażone były w całe sterty ładnie poukładanych książek, wszystkie stały na półkach w kolejności alfabetycznej.
-"On ma tu chyba wszystkie książki jakie istnieją."
Szedł dalej, rozglądając się po pokojach, cofnąć się nie mógł, nie pamiętał, które to drzwi, krzyczeć także nie wypada. Postanowił więc kontynuować poszukiwania. Otwierając drzwi do jednego z pokoi, zdziwił się, widząc, jak to cały jest w  zdjęciach, wszedł powoli, przyglądając się po kolei, można by rzec, że są ze średniowiecza, na wielu jest... Hiro?
Z lekka wystraszony i zarazem zaciekawiony chłopak spoglądał na każde kolejne zdjecie, oglądał je uważnie, aby nic nie przeoczyć. Jedno całe czarno-białe, tak jak większość, ale na tym widniały czołgi, bomby i inne wojenne rzeczy, najdziwniejsze w tym było to, że wśród nich spostrzec można było Hiro. Brunet nagle poczuł na sobie zimny oddech, wystraszony spojrzał szybko za siebie, nikogo nie było. Coś mu mówiło, aby wynosił się z tamtego pokoju, gdy wychodził, przed nim znalazła się nagle postać właściciela tego wielkiego pałacu. Wyglądał na wściekłego, oczy mu płoneły,  Misaki myślał, że już po nim, zamknął oczy i czekał, aż ten się na niego wydrze, ten zaś cichym i opanowanym głosem
rzekł:
-Łazienka jest na prost od pokoju, z którego wychodziłeś, myślałem że trafisz, wybacz że Cię nie zaprowadziłem.
-Nie szkodzi - wyszeptał drżącym głosem po czym powędrował do łazienki.

Stojąc już przy lustrze, patrzył na siebie przez chwilę, zdejmując koszulkę, wzrok padł mu na blizny, w jego oczach pojawiły się łzy,  dlaczego właśnie On? Czy przez całe życie ma być molestowany? Zdejmując kolejne ubrania, spoglądał na kolejne blizny, w jego oczach było jeszcze więcej łez. Wszedł pod prysznic, nogi mu się uginały, woda delikatnie muskała jego ciało, na zaparowanych
szybach robiły się zacieki spadających kropli wody. Misaki patrząc na swoje ciało, mógł policzyć wszystkie blizny.  Siadł nagle zostawiając na szybie ślad rąk, nie wytrzymał już,  w jego głowie była burza myśli, wspomnienia z tych chwil wracały jak bumerang.
Teraz łzy płynęły jak wodospad, nie próbował już ich zatrzymać, poddał się. Złapał się za czuprynę i przysunął kolana do klatki piersiowej, patrzył się w górę, jak płynąca woda spada na jego twarz, przypomniał sobie chwilę w piwnicy,  krzyknął głośno w szlochu, nie zwracając uwagi, że domownik może to usłyszeć. Patrzył sie teraz na zaparowane szkło,  zaczął malować na nich wszystkie złe emocje. Przytłoczony wspomnieniami tamtych chwil, rozsunął powoli drzwi od kabiny.
Wycierając się, spojrzał do lustra, oczy miał czerwone i opuchnięte, zdenerwowany swoją słabością założył ubrania. Powoli sunął się do drzwi, wyprowadzających na korytarz. Otwierając, przed oczyma ukazał mu się pan domu.  Wysoki, szczupły mężczyzna patrzył się na jego podpuchnięte oczy.
-Co się stało? - spytał, dotykając rękoma jego policzków.
-Poparzyłem się, woda była strasznie gorą...
-Nie kłam, płakałeś...
Chłopak stał jak zamurowany.
-"Co teraz mam zrobić, do cholery? To był zły pomysł, zostawać tutaj... Kretyn!"

Rozdział 1

     -----I-----

Siedział na przystanku cały przemoczony, na dworze było już ciemno, deszczowa noc, jak zwykle, pokłócił się z rodzicami i nie miał gdzie się podziać. Takie kłótnie nastają zawsze, gdy tylko przyjdzie do domu za późno, albo nie wykona polecenia.
 Nawet wtedy, gdy musi odrobić lekcje, a ojciec prosi go o to, aby poszedł mu po piwo. Misaki od małego był molestowany, jedyne jego wspomnienia z dzieciństwa, to ciemna piwnica i codzienny gwałt. Z chęcią by uciekł, ale boi się o swojego brata, że Jego, spotka taki sam los, wołał oddać ojcu swoje ciało, niż brata. Nie chciał, aby przeżywał to samo piekło co on sam. Ulicą przejechało maksymalnie 5-6 samochodów na minutę, ale co się dziwić, jest przecież już trzecia nad ranem.  Wsłuchany w muzykę, oparł się o szklaną ścianę przystanku, został w pozycji półleżącej. Myślał, ile jeszcze będzie takich chwil, ile jeszcze nocy spędzi na przystanku, mokry, przestraszony i zagubiony. Zasłuchany w tekst piosenki, powoli zaczynał
zasypiać. W końcu nie wytrzymał, zmęczony położył się na ławeczce i zasnął.
- "Dobrze, że chociaż mam gdzie spać i nie muszę moknąć."-  myślał.
 Obok przystanku, przechodził pewien mężczyzna, popatrzył się na Misaki'ego i powoli do niego podszedł. Dotknął jego czoła.
-Masz gorączkę... Nie mogę Cię tutaj zostawić. - wziął go na ręce, chłopak był ciężki, no, w końcu to licealista.
Wysoki czarnowłosy pomaszerował z chłopakiem na rękach do domu. Szedł chodnikiem, który oświetlany był tylko światłem lamp. Dookoła widniała tylko ciemność i cisza. Młody chłopak, o ciemnobrązowych włosach nawet nie mruknął, przez całą drogę był cicho jak mysz. W końcu dotarli do domu, mężczyzna wszedł na górę, ściągnął z chłopaka przemoczonę ubrania, na jego ciele widniało wiele siniaków, Japończyk widząc to, zmarszczył brwi. Nakrył chłopaka kołdrą i wyszedł do swojego pokoju.
Usiadł przy laptopie, aby popracować nad kolejnym rozdziałem książki, ale zaraz z tego zrezygnował i poszedł spać.

***

Misaki'ego obudził wielki ból głowy, chłopak usiadł na łóżku, myśląc, gdzie się znajduje, bo na pewno nie w swoim ciemnym domu, pokój był duży, ściany były białe a z sufitu zwisał brylantowy żyrandol. Chłopak z ogromną niechęcią wstał z łóżka. Dopiero teraz zauważył, że nic na sobie nie ma, przestraszony rozglądał się po całym pomieszczeniu, nikogo nie było.
Zawinął się w kołdrę, po czym po ciuchu wyszedł z pokoju, na poszukiwanie jakiegokolwiek odzienia. Niestety na marne, dom był wielki, pełen korytarzy i pokoi. Zagubiony i zrezygnowany usiadł na korytarzu, czekając, aż ktoś przyjdzie i mu pomoże. Z pokoju, obok którego siedział, wyszedł mężczyzna, popatrzył się na chłopca.
-Już wstałeś... - Kucnął i dotknął jego czoła - nadal masz gorączkę... Nie powinieneś się przemęczać.
-Nie potrzebuję opieki... J-ja tylko... Ja... Szukałem swojego ubrania... - wyszeptał zawstydzony chłopak.
-Przepraszam, nie mogłem zostawić Cię całkiem przemoczonego na przystanku, przyniosłem Cię więc do domu, twoje ubrania ociekały wodą, więc je zdjąłem i wrzuciłem do pralki. Nie wiem jakim cudem, spałeś na ławce, pod dachem, gdzie nie powinno być nawet wiatru.
 Zapewne ubrania jeszcze nie wyschły, może znajdziemy coś ode mnie - złapał chłopaka za rękę - chodź, znajdziemy coś u mnie.
-Zdjąłeś ze mnie... Ubrania? T-ty? Wszystkie... Nawet bieliznę? - zawstydzony chłopak stanął na środku korytarza czerwony jak
burak.
-Wybacz, nie chciałem Cię budzić.
Obaj weszli do pokoju, mężczyzna szukał coś po swojej szafie, zaś chłopak, siedział na jego łóżku.
-Tylko coś na siebie włożę i pójdę, nie chcę Panu przeszkadzać.
-Jestem Hiro, a Ty?
-Misaki...
-Nie przeszkadzasz mi, Misaki. Wręcz przeciwnie, rzadko tu ktoś bywa, cieszę się, że tu jesteś. - Hiro wyciągnął z szafy koszulę, razem z bokserkami, rzucił ją chłopakowi - spodni na Ciebie nie mam, musisz poczekać, aż wyschną Twoje.
Chłopak założył ubrania, Hiro stanął obok niego i popatrzył się na jedną z wielu blizn.
-Kto Ci to zrobił?
-To? Upadłem... To nic takiego.
-Ale wiesz, że te siniaki nie są z upadku, ktoś musiał Cię pobić, i to nie lekko. A jeszcze masz blizny na intymnych
częściach ciała...
-Yhm... J-ja... T-to... Bo ja...
-Wybacz, nie powinienem pytać. Przepraszam, po prostu zmartwiło mnie to.